İşkenceyi ne renk boyadın? Ne renktir dışkı yedirilen bir köylü? Yasaklanan anadil ne renk haykırır kendini? Mamak ne renk utanır? Ya Metris? Ya Diyarbakır, kızıl mıdır çığlıklar? Tecavüz edilen genç kızlar ne renk bağırır hücrede? 17 yaşında Erdal ne renk yürür idama? Yanık bir mahpusun ne renk inler kokusu? Copun, falakan ne renktir? Elektriğin ne renk? Emeği çalınan işçinin ne renk kokar emeği? Babası öldürülen bir çocuk ne renk ağlar yıllarca? Oğlu kayıp anaların ne renk akar gözyaşı? Emir verilen bir asker ne renk vurur kardeşi? Ne renk çığlık atar insanlık? Halktan ne renk korkarsın? Kızıldan ne renk? Renkler emir dinler mi? USA armalı bir postal, ne renk basar onura? Kan damlayan fırçadan, tabloların ne renktir? (Kızıl Tanrıça Lilith) Kenan Evren için yazılan bu şiir kitabın özeti gibi… İnsanlık onuru işkenceyi yenecek… İlk defa bu sloganı yıllar evvel siyasi bir yürüyüşte duymuştum, defalarca anlamını hissettim, hissettik, söyledim, söyledik… Ama ilk defa bu kitabı okurken bu kadar derinden hissediyorum. Bedene yapılan eziyet, ruha dokunabilir mi? Sırf senin beğenmediğin fikirleri taşıyor diye bir insana eziyet ederek, onurunu ayaklar altına almaya çalışırken, düşüncelerini ne kadar yargılayabilirsin? Böyle bir düşünce yapısı olabilir mi, yapılan bu zulmün bir gerekçesi sayılabilir mi? Asla olamaz, olmamalı… “Mahkum düşünce suçlusu ise dört koldan izlenir. Kiminle konuşuyor, neler okuyor, neler yazıyor, izlenir. Esrar, eroin, hap içen, ırz düşmanı, hırsız bir mahkum, siyasilerden daha az tehlikelidir, yönetime göre. Onlar korkak, çekingendirler. Düşünce suçlusu ise kafası çalışan, düşünen, düşündüğünü söyleyen, yazan insandır. Onu dışarısı kaldıramamış ki, içerisi kaldırsın. Böylelerini denetim altında tutmak zordur. Kolay kolay pes etmez, yenilmezler. Konuşursa dili etkiler, yazarsa okunur. Bu yüzden yasaların kulağı onlara yaklaşırken büyür.” (S:125) Osman Şahin, kitapta geçen bu kısımda, neden siyasilerden bu kadar korktuklarını izah ediyor. Bu kitap bir insana nasıl anlatılır ki… Bir roman eleştirisi yüzünden Askeri Sıkıyönetim Mahkemesi’nde yargılanarak 18 aya mahkum edilen Osman Şahin, hapisteyken yaşadıklarını öyle bir yazmış ki okurken yaşananlar karşımda oluyormuş da çaresizce izliyor gibiydim. Yazılanların gerçek olması ülkemiz için ne büyük bir talihsizlik, insanlık adına büyük bir utanç! Bunca insana bu acıları yaşatanlar, bu utancı hep taşıyacaklar! Geçmişte yaşadığımız bu günler, bu faşist tutum, eğer ders çıkarılmazsa geleceğimizin tezahürüdür. “…içeridekilerin tümü birer 'Kolları Bağlı Doğan'dır. Onları, düşündüler, düşündüklerini yazdılar, söylediler diye hapse atmak, taş duvar arasında çürütmek insanlığa yakışmaz. Ne yapmış benim oğlum? Namusa mı göz dikmiş, hak mı yemiş, can mı almış? Bana göre suç bunlardır. Aklı olan düşünür... Bir insan düşündüğünü yazdı çizdi diye içeri atılır mı? " Osman Şahin’in annesinin diğer oğlu Halil’in cezaevinde tutuklu bulunduğu sürede söylediği bu sözler üzerine, yazarı tarafından kitap, "içerideki" Kolları Bağlı Doğan'lara adanmıştır. Bu kitabında Osman Şahin güçlü kalemi ile hücrelerdeki acıyı, sıkışıp kalmışlığı satır aralarına çok başarılı yansıtmış. Anılarını yazarken edebi yönünün de gücünü göstermiş.