Sözde tüter ve biterdi. Bittiği için değil, vakti geldiği için. Söz anlaşılmazken hareket imdat eder, mimik kucaklar, ses göğsüne çekerdi. Kitap öyle değildi. Bir şey kitaba düştüyse aslında vay halineydi. Hakikati görmeyenin, kulağı ile duymayanın vay halindeydi. İşte karşılığı kütüphanelerinin önünde kaskatı hiçbir yerleri gevşemeden, kalpleri yumuşamadan, her şeye şüphe ile bakan, tapacak şey bırakmayayım derken, şüphesine taparak oturan şu insanlardı, şunlar hani.
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.