Emir & Süreyya
Baba'nın kapısı açıldı, Süreyya dışarı çıktı. Yanıma gelip durdu. Gri bir bluzla kot pantolon giymişti. Saçları açıktı. Kollarına sığınmak istedim.
"Çok üzgünüm Emir," dedi. "Hepimiz bir terslik olduğunun farkındaydık, ama hiç aklımıza gelmemişti."
Gömleğimin yeniyle gözlerimi sildim. "Kimsenin bilmesini istemedi."
"Bir şeye ihtiyacın var mı?"
"Hayır." Gülümsemeye çalıştım. Elini elimin üzerine koydu. İlk temasımız. Elini tuttum. Yüzüme götürdüm. Gözlerime. Sonra, bıraktım. "İçeriye girsen iyi olur. Yoksa baban peşime düşer."
Gülümsedi, başıyla doğruladı. "Haklısın." Arkasını döndü.
"Süreyya?"
"Evet?"
"Gelmene sevindim. Benim için... öyle anlamlı ki."
Sayfa 192 - Everest YayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.