Şimdiki ruh halime varıncaya dek, Ev'le kurduğum ilişkide pek çok kırılma yaşadım. Çünkü Ev'in kimliği biraz da benim kimliğim artık. Gözümü Ev'de açana, hatta Ev'in bir akıl hastanesi olduğunu anlayana kadar deli olduğumu bilmiyordum mesela. Hayatım boyunca kimse ne söylemiş ne de hissettirmişti bunu bana. Ailem, arkadaşlarım, öğretmenlerim, hiçbiri mi anlamamıştı? Yoksa biliyorlardı da benden mi saklamışlardı? Aklı başında biri gelip kara haberi vermedikçe, bir deli, deli olduğunu kendiliğinden anlar mı? Peki ben, hep mi deliymişim, sonradan mı delirdim ya da sahiden deli miyim? Öyleysem, aklımı ne zaman, nasıl kaçırdım; değilsem burada ne işin var? Bütün bunları uzun uzadıya düşünecek vaktim oluyor burada. Ev'de vakitten bol tek şey sıkıntı, bozdur bozdur harca.
Sayfa 22-23
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.