Babama ve anneme göre çocuklar her şeyden önce dünyevi birer görevdiler. Bizim iç dünyamızın gelişimini ne kadar ihmal etseler de eğitimin en saçma yanlarını katı kurallarla uyguluyorlardı. Sofrada dik ve dirseklerim bedene yakın oturmalıydım. Bunu yaparken içimden en kolay biçimde nasıl ölebilirim diye düşünsem bile bunun bir önemi yoktu. Görüntü her şeydi, onun ardından gelenlerse yalnızca önemsiz şeylerdi.
Böylece bir insan değil de iyi eğitilecek maymun gibi bir şey olduğum duygusuyla büyüdüm, insancıl sevinçler, cesaretsizlikler, sevilme arzuları söz konusu değildi.
Sayfa 36 - Can YayınlarıKitabı okudu
··
117 görüntüleme
Babaya Mektup insanı bu konularda düşündüren bir kitaptı gerçekten. Bakın biz de aynı yerlerden etkilenmişiz fark etmeden: #142548272 Alıntılar da birbirini tamamlar olmuş, hem hatırlattığınız hem de katkınız için teşekkür ederimm 🌻
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.