Sahabe Efendilerimize önce namaz, oruç gelmemiş. Erkam'ın evinde sürekli Allah'ı tanımışlar ve Allah'ın üzerlerindeki sevgisini keşfetmişler. Bak! Sahabe nesli böyle yetişmiş. O Mekke dönemini bir düşünün. Peygamber Efendimiz (sav) birisine içki içme demiyor, namaz kıl demiyor, tesettüre gir demiyor. Onu demiyor bunu demiyor. Bak neler diyor?
Bu iman derslerini vermiş Efendimiz (sav). Allah'ı tanımışlar. Allah'ın üzerlerindeki sevgisini keşfetmişler. O uğurda sonra canlar feda etmişler. Çünkü o kadar muhabbet üstünde gözüküyorsa ben nasıl teşekkür edebilirim diye aramışlar, aramaya koyulmuşlar.
Bir insanın maneviyattan istifadesi, kalbi hayattan istifadesi fedakarlığı ile doğru orantılıymış. Feda etmek ne demek? Allah için vermek. Zaten Allah'ın malını Allah'a vermek olmaz da işte... Kendimizce bir şey yapıyoruz. Sadece aklımıza mal, para, Ramazan kolisi gelmesin lütfen. Bizim ömrümüz var ömrümüz. Nefsimiz var, nefesimiz var değil mi? Hissiyatlarımız var. Coşan hissiyatlar var. Bu manayı anlayan sahabe efendilerimiz bu uğurda canlar vermişler, canlar feda etmişler. Soruyorum: Almasalar verebilirler mi? Mümkün değil. Neyi almışlar? İmanın içindeki o derin lezzeti almışlar. Almasalar veremezlerdi. Onlar bu imanın bu tevhidin içindeki hakiki derin lezzeti almışlar ve aldıkları kadar da verebilmişler.
Hayatlarına bakın. Feda etmedikleri hiçbir şey kalmamış, kimi gözünü feda etmiş. Kimi hayatını feda etmiş. Kimi yuvasını feda etmiş. Kimi doğduğu memleketini feda etmiş. Derin lezzeti almışlar almışlarr...
Biz işte bu lezzeti alamayınca napıyoruz? Cesedin lezzetleri içinde dolanıyoruz. Bunu da alayım şunu da alayım. Allah Allah ya! Birkaç metrekare yer için ömür feda ediliyor. Yazık değil mi?
Bu manayı en iyi anlayan en en doruk noktada anlayan en kemal noktada anlayan; Peygamber Efendimiz (sav). Sabahlara kadar ayakları şişene kadar namaz kılıyormuş. Şimdi bu hali görmüş ve Hz. Aişe annemiz sormuş: "Ya Resulullah neden, neden? Sen cennetle müjdeli cennet ise senin için varolan. Neden sabahlara kadar? Felekler senin için yaratıldı." Ne diyor Allah Resulü (sav)? "Ben şükreden bir kul olmayayım mı?"
Teşekkür eden diyor yani. Üstündeki muhabbeti görmüş ya. O muhabbeti ruhu öyle bir almış ki Efendimiz (sav) sürekli Rabbiyle olup hem o lezzeti alıyor hem de Rabbine karşı şükrediyor. Allah şöyle bir tane namaz kılmayı nasip etsin, bi tane. Yoksa bilmiyorum ki bizim namazlar nasıl namaz? Cesedimiz yerde de ruhumuz kazık gibi ayakta. Demek ki bu işlerin manası, maddesinden çok çok daha önemli.