Evin ikinci katında kaldığımız büyük odanın tam ortasında kaldırım taşları vardı ve
onun üzerinde tenekeden yaptığımız sobada yanan ateş, ortak umudumuzu oluşturuyordu. O gece kimse donarak ölmeyecekti. Bu, bizlerin tek ve gerçekçi umuduydu. Kimse bunu
dillendirmese de herkes bunu biliyordu. Sizler, dört duvar
arasında yaşayanlarsınız. Bizlerse birimiz donmasın diye soğukta nöbet tutan Sansızlarız.
Sayfa 19Kitabı okudu
·
132 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.