Ama onu son ölümcül işkenceye yatırdıklarında gücü tükenmek üzereydi artık. Çevresine bakındı Ostap: Tanıdık kimse yoktu yanında, herkes yabancıydı! Ölürken hiç değilse bir yakını olsaydı yanında! Yufka yürekli annesinin ya da saçını başını yolan, bembeyaz göğüslerini yumruklayan bir yavuklunun hıçkırıkları değildi duymak istediği. Onu bilinçli konuşmasıyla yüreklendirecek, ölürken rahatlatacak sağlam, metin bir erkek, babası olsun istiyordu yanında. İyice tükendi gücü, içi sızladı.
-Babacığım! Neredesin babam? Sesimi duyuyor musun? dedi.
Sessizliğe gömülmüş kalabalığın içinden bir ses yükseldi:
- Duyuyorum oğlum!
O anda ürperdi kalabalıkta herkes. Süvariler bunu söyleyeni bulmak için kalabalığın arasına daldı. Yankel'in yüzü çarşaf gibi bembeyaz kesilmişti. Süvariler biraz uzaklaşınca Taras'a bakmak için arkasına döndü. Ama Taras görünürlerde yoktu. Yer yarılmış, içine girmişti sanki.
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.