Yazanları bir bir okumuş içi dağlanırken. Bir tanecik babasını, dünyadaki son akrabasını, tek ailesini kaybettiğini öğrenmiş, içine bir acı çökmüş. Bağırmış gökyüzüne doğru, “Ey!” diye. Saatler geçmiş, ağlanıp durmuş Şövalye.
“Ey dağlar, ey gökyüzü, ey yıldızlar. Alıp götürürsünüz her taşın tozunu, ne oldu da alamazsınız içimdeki acıyı?”Ayağa kalksa kalkamazmış acıdan, otursa oturamaz.
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.