Neresi olsursa olsun önemli değil, diye düşündü. Bir tek lambanın bile olmadığı zifiri karanlık bir sokakta kendini gizler, yüzünü kimonosunun kollarına bastırıp çömelir ve dilediğince ağlardı. Onu teselli edecek ya da rahatsız edecek kimsenin olmadığı ıssız bir yerde gönlü ferahlayana kadar ağlayabilseydi bir şekilde sakinleşir ve insanlarla yüzleşmeye hazır hâle gelebilirdi.
Sayfa 197Kitabı okudu
·
91 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.