Yormuşlar, yorulmuşsun, şikayet etmemişsin.. Sabırla yürümeye devam etmişsin... Düşmüşsün belki haberleri dahi olmamış ama yine kalkıp yürümeye devam etmişsin.. Uzun süren o fedakarlığın artık kalbini taşa çevirmiş gibi... Her konuda en iyisini yapmaya çalışmışsın, savaşmaktan hiç geri kal(a)mamışsın.. Hep en mantıklısını yapman gerektiğine inandırılmışsın..
Kollarını sıvayınca her şey hallolmalıdır senin için çünkü halledemediğin zaman güçsüz olduğuna inandırılmışsın. Bırakmak, vazgeçebiliyor olmak senin için olabilecek şeyler değildir hani... Ve bir eşiğe gelirsin: bazen yenilmek, bazen vazgeçmek, bazen kaybetmek gerekir, bazen susmak gerekir... İnsan yıllar geçtikçe değişiyor..İşte şu an hayatının o evresindesin.. Biliyorsun ki yaşamak kadar yaşadığının farkında olmakta önem arz ediyor. Artık söylediğin sözlerin karşı tarafa olumlu- olumsuz bir tesiri olmadığını anladığın an " Şu an ne desem senin ne zihnine ne kalbine ulaşamayacağım kapatmışsın kendini bana devam etmek istemiyorum." der ve yolunda yürümeye devam edersin ... Bu kaybetmek değil bu yenilmek değil bu yürümeye devam etmek.. Sonra ne mi oluyor?
O her şey bitti dediğin, ümitsizlikten başka bir şey hissetmediğin o an da senin için yazılan lütufun farkına varıyorsun, az ilerde bir kapı açılıyor...Hikayen devam ediyor ve daha güzel hikayeler yazacaksın, az sabır... Çoğu gitti, azı kaldı..
Gayret et, çalışmana bak...
Unutma hikayen noktalanmış değil...