"Huzur, sükunet istiyorum ben. Beni rahatsız etmesinler diye bütün dünyayı bir kapiğe satarım."
Ne mübarek yazarsın Dostoyevski? Bizi bize anlatırken öyle dokunuşlar yapmışsın ki... Kitap bitti, ben bitmedim. Bir yerlerden tanıdığımız bir karakter. Çokca biz, insanlığımız...
Gelelim kitaba; devlet memuru, yalnız, kırklı yaşlarda, erkek bir kahraman... Zor bir hayatı olmuş. Sonrasında içine kapanmış. Buna da yeraltı demiş. Hangimiz kapatmadık ki kendimizi? İç dünyamızda, yeraltımızda hayatımızı sorgulamadık... Bazen cevaplayamadığımız sorularımızla günler, geceler ve hatta bir ömür geçirmedik mi? Pişmanlıklarımız, kötülüklerimizle var olduğumuz insancıklar değil miyiz?
Kitabı okurken hem eğlendim hem de çok ama çok sorguladım, içimdeki beni! Kendimden birşeyler buldum. Hele ki baylar diye okuyucularına hitap etmesi harikaydı.
Kitap iki bölümden oluşuyor; ilk bölümünde, karakterimiz kırk yaşındaki haliyle okuyucuları selamlıyor. Bu yaşına kadar edindiği tecrübelerden sonra içine dönüp yazarın tabiri ile yeraltına çekilip insanları, toplumun düşünce yapısını sorguluyor. Bu arada da iğneyi topluma, çuvaldızı da kendisine batırmayı ihmal etmiyor. İkinci bölümde ise çocuk ve gençken yaşadıklarını bizlerle paylaşıyor. Burada niçin yeraltına çekildiğini anlıyoruz.
Sürekli ‘’güzel ve yüksek şeyler’’den ve onları çok iyi bildiğinden bahsediyor. İnsanlık adına tüm gerçekleri söyleme cesaretini gösteriyor. Kibirli, herşeyi bilen, nankör, uyumsuz bizleri anlatıyor.
Yeraltından Notlar'ı çok beğendim. Mutlaka okumanızı öneririm. Takdir sizin. Keyifli okumalar dilerim.
