İsmi ne kadar farklı değil mi? "Orospu Kırmızı" Bir renge böyle bir anlamı yükleyecek neler yaşanmış olabilir ki? Yalnızca ismi değil içeriği de bir o kadar farklı bir eser...

Bütün Güzel Çocuklar Şüpheli ve

Sokaklar Uyudu Artık Öpüşebiliriz kitaplarıyla tanışmıştım şairin kalemiyle. Bazı dizeler vardır, okursun, anlamlandırmak zaman alır. Darmadağın bir zihnin ürünüdür sanki... Satırlar sayfada, yüklendiği anlam yürekte dağılmıştır. Bu toplamaya çalışma süreci sizi içine çeker ve okumaya doyamazsınız.

Orospu Kırmızı'da da aynı duyguyu yaşadığımı söyleyebilirim. Kadın, tecavüz, acı; bir renk olsa kırmızı olmaz mıydı? Kan kırmızıydı. Ve ruj kırmızı haliyle eşlik ediyordu. İnsanlar "ateşli" diye tabir ediyordu bu rengi. Fantezi kıyafetleri kırmızıdan başlıyordu. Ama kimilerini ısıtan ateş kimilerini acıtıyor, yakıyordu. Başlı başına bir dünyaydı kırmızı. Ne siyah kadar matemdi, ne mavi kadar umut. Yüklendiği anlam kitap ve filmlere başlık olmuştu: Benim Adım Kırmızı; Aşk Kırmızı... Ve şimdi: Orospu Kırmızı. "Her şeyi nefret edecek kadar çok sevdim." (s. 33) Asıl sorun da bu değil mi zaten? Dozu ayarlama problemimiz var. Oysa bilmiyoruz ki en faydalı ilacın bile aşırı dozu ölüm... Sanıyoruz ki ne kadar çok seversek o kadar iyi olacak. Kendimizden ne kadar verirsek o kadar yer edeceğiz karşı tarafın kalbinde. Ama sevgi bütün algoritmaları alt üst eden bir kavram. Çok sevmeyin, olmuyor. Olsa da uzun sürmüyor. Gözlerinizi kapayıp bir düşünün. En sevdiğiniz yanınızda mı? Yanınızdaysa eğer büyük bir azınlıksınız, daim olsun. "Anlamıyorsun. Boğuluyorum." (s. 68) Defalarca anlattığın halde anlamayan insanların durduk yere anlamalarını beklemek sonunda büyük hayal kırıklıkları bırakır. Derdi dağa taşa açmak insana açmaktan daha çok ferahlatır diye düşünüyorum. İnsanları biraz tanımak buna itiyor. "Beni artık sadece anlaşılmak dinlendirir," diyor

Ali Lidar bir kitabında. Sanırım bu yüzden yorgun kalmaya mahkumuz. Aynı zamanda bir Pop Rock sanatçısı Umay Umay. O alanda belki çok daha başarılı olduğunu söyleyebilirim. Bunu da siz kıymetli okurlar vesileyle keşfettim. Burada olmanın en güzel yanlarından birinin de birbirimize bir şeyler katmak olduğunu düşünüyorum. Demek ki insan insanı anlamasa bile ona bir şeyler katabiliyormuş. "Nerem varsa insan kalan, işte orası acıtıyor." (s. 9) En çok insan yerimizden acı çekiyoruz. Çağ makineleşmeyen her duygu ve davranışı acıya mahkum ediyor. Farklı olmak, görülmeyeni görmek bu çağa göre değil. Sihirli Annem ve Selena dizilerini izlemiş miydiniz? İkisinde de gerçekleri gören karakterlerin -Avni ve Fitnat- sonu aynı olmuştu: Toplum tarafından yadırganma ve tımarhane. Umay Umay yolculuğum burada Bitmedi.