Mahkumlarda seyreder arkamızdan,
Gönlümün varlık içinde yokluğunu gördükleri zaman.
Aynı kaderi yaşıyoruz en nihayetinde, bir bilinmeze ve umutsuzluğa hapsetmişim bende kendimi.
Mümkün mü bir insanın hislerinden sıyrılması?
Mümkün mü aklın boyun eğmediğine gönlün ferman dinlemesi?
Mümkün mü bir gün her şeye eşlik eden bu dünyanın sensiz bir turunu tamama erdirebilmesi?
Söylesene mümkün mü gözlerindeki ışıltıya ortak olabilmem yada derinde bir yerlerde var olabilmem?
Muallak cevaplar doluşuyor beynime, köşeden bilinmeyen bir ses
Mümkünatı yok! Seni senden edenin sende hayat bulması.
Belliki bu baharda yalnızlığıma ortak olacak ağaca küsmüş yapraklar
Hırçın sular, taşmış derelerde meydan okuyacak çaresizliğime
Mahal vermez bir yoksunluk sendromundayım.
Bir gecenin ıssız karanlığında yazıyorum bu dizeleri
Dalmışım hülyalara, geçit vermiyorum umutlara
En çokta umudun varlığında nefes bulacağım bu zamanda