Dünyanın bütün taşları onun kalbinin duvarını örmek için toplanmış gibi hissederdim çoğu zaman. Buz gibiydi her zaman , her zerresine kadar. Tek bir cümlesiyle beni yıkar , harabelerimle dans ederdi acımadan . Tek bir bakışıyla öldürür , ayağıyla eşelediği küçük çukura gömerdi beni. Rüzgarında savurur , duvardan duvara çarpardı beni. Zaman zaman yanımdayken bile kendinden mahrum bırakırdı beni . Güneşi pek vurmazdı benim kıyıma. Ama...Arada öyle şeyler söylerdi ki bana , damardan yüksek doz verilmiş mutluluk uyuştururdu tüm hücrelerimi.
Kırk farklı hayat yaşasam , kırk farklı mutluluk tatsam o cümlenin verdiği mutluluğu vermeyecekti hiçbir şey . Emindim
Sayfa 396Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.