Birisinin, kendisini eyleme geçiren ve tüm insanların güdüleri kadar iyi ve kötü olan güdüler hakkında, zaman zaman çok dürüstçe konuşmak gibi kötü bir alışkanlığı vardı. Önce kızgınlık doğurdu, sonra kuşku, zamanla âdeta dışlandı ve toplumdan aforoz edildi, sonunda yargı başka zaman hiç dikkate almadığı ya da göz yumduğu vesilelerle anımsadı böyle rezil bir varlığı. Genel sır hakkında susmasını bilmeyişi ve hiç kimsenin görmek istemediğini görme yolundaki sorumsuzca eğilimi onu hapse ve erken bir ölüme götürdü.
İnsanca, Pek İnsanca 1 
Friedrich Nietzsche
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.