Büyük, büyük ve çok büyük dedelerinin de bu topraklarda yaşamış ve ölmüş olduğunu, onların hayatlarını, âleme çoktan karışmış nefeslerini düşünür, kendi onlara, onları kendine eklerse evet; ömrünün, ömürlerinin tümünü arkalarında bırakıyorlardı. Ölümün acısı nasıl ki sonradan ağırlaşırsa, terk etmenin kahrı da öyleydi. Toprağımı ve geçmişini kaybettiğinde önce şimşek gibi ve yakıcı bir sızı duyacak, sonraları özleyecek ve özlemin gülle gibi yükünü taşımaya kolları, omuzları, kasları, gövdesi, beli, başı yetmeyecekti. İnsanın acıdan nefesinin kesilmesi buydu.
Sayfa 261Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.