Ve bazen durup düşünüyorum, ne büyük acılar çekmişim. Sırtımda hala ağır yükler var ve kimse bana, "Gel sana yardın edeyim, yükün ağırdır. Yolunda uzun, yorulma." demiyor. Kimse beni önceliği yapmıyor ki buna gerekte yok. Önceliğim her zaman kendim olursa, yüküm hafifliyor sanki.
Çünkü kendini sevmek, bunun farkında olmak, ufak detayların verdiği mutluluk gibidir. Ve ben kendimi seviyorum. Hayatıma girmiş insanların beni yarı yolda bıraktığı gibi, kendimi yarı yolda bırakmıyorum. Kendimi yarı yolda bırakmadığım için, her anımda kendime destek olduğum için kendimle gurur duyuyorum.
Herkes gelip geçici lakin bir tek ben, bir tek ben ölene kadar
kendimleyim.