Hepimizin acıya, kedere ve eksik kaldığımız şeylere verdiğimiz tepkiler farklıdır. Bazı insanlar bu boşluğu doldurmak için uzun uzun konuşur, tartışır ya da çeşitli teoriler üretir. Kimileri ise tam tersine çalışkan bir çocuğun matematik problemine odaklanışı gibi sessiz kalır. Bende ise yoğun acılar uyuşturucu etkisi yapıyor. Konuşsam da, sessiz de kalsam bir tarafım boş kalıyor. Duygularımın aniden yok oluşu sanırım kişisel olarak geliştirdiğim bir tür savunma mekanizması. Bu şekilde hayata devam edebiliyorum. Bir yanım diğer insanlarla kaynaşıp ilişkiye girip hayata rutin akışına devam ederken diğer yanım seyircilerden uzak bir şekilde gizli gizli kendi cehennemini yaşıyor.
Sayfa 74Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.