"Tavan...İç dünyamı yansıtıyor.Kocaman ışıltılı bir avize...Yașantım.Bir anda paramparça oluyor.Kalan şey ise kocaman bir boşluk...Doldurmaya çalışıyorsun,olmuyor.Parçaları birleştireyim desen,boșuna...Ölmeyi bile beceremedim.Hem de bu kadar yaşamak istemediğim halde."Aslında cevap beklemiyordum,sanki kendi kendime veryansın ediyordum.Ancak beni şaşırtarak cevap verdi bana."Sen ölemezsin zaten," dedi.
"Nedenmiş o?"
"Çünkü ölmek için fazla ölüsün."
Cevap veremedim,sustum.Boğazımdaki kelimeleri bir bir yutarak,içimden deli gibi çığlık atarak sustum.Karnımda dolaşan siyah kelebeğin,heyecana benzeyen iğrenç bir hisle içimde dolaşmasını hissettiğim an,biraz daha susmak geldi içimden.İlk kez biri yaşamadığımı fark etmişti.Bu...kalbimi öyle bir titretti ki,göğsümün sol kısmı uyuştu sanki.Yapabildiğim tek şey,başımı tekrar tavana çevirmekti.Gitgide bana daha çok benzeyen
sinir bozucu,sessiz,boş tavana...
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.