Her ne kadar henüz iki romanını okumuş olsam da Talip Apaydın için '48 kuşağının bireyi ve köy toplumunda birey psikolojisini inceleyen ayrıksı bir yazar diyebilirim. 
Sarı Traktör'de materyalizmin yavaş yavaş kanına girdiği bir köy gencini ele alan Apaydın Yarbükü'nde de kanunun güçlünün güçsüzü ezdiği bir düzenden başka bir şey olmayan köy toplumunda güçsüzün zulme ne kadar dayanabileceğini irdeliyor. Kedi yavrusunun bile en kıstırılmış zamanında can havliyle tırnaklarını çıkardığı doğada herkes tarafından dalgaya alınmanın üzerine tarlasına ve karısına göz diken bir adam karşısında içindeki isyanın hangi aşamada eyleme geçebildiğine bakınıyor. Nezaketin, saygının zayıflık haline geldiği bugünkü şehir toplumuna oranla dönemin köylerinde benzerleri çokça olan bir zayıflığın devrimindeki hudut hikaye ölçeğinde de ilgi çekici. 
Köpekler romanını okuyanlar da hatırlayacaktır; kırsalda hayat erkeğin kaçınılmaz biçimde ilkel benliğini ortaya çıkarmak zorunda kalmasını anlatır. Yarbükü de benzer biçimde Türk köylüsünün ilkel benliğine dönüşünü işliyor. O kuşaktan 
Osman Şahin'in de benzer çalışmaları var. Diğer yandan '48 kuşağı, özellikle enstitü mezunu yazarlar toplumsal gerçekçilik mevzusunda bireyden ziyade kitleyle ilgilenir. Talip Apaydın bu açıdan ayrı bir yerde. Fakat edebi keyif vermek konusunda da diğerlerine oranla biraz zayıf. Tekrarlara çok sık başvuruyor ve olayların nedenselliğiyle fazla ilgilenmiyor. Karakterlerin hikaye içindeki yerlerine onları getiren şartları hiç vermeden, az bilgiyle alışmamızı bekliyor. 200 sayfayı geçmeyen romancıklarıyla istediğini ucu ucuna elde ediyor.
·
108 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.