Kapı açıldı. Ve eşyalar zinciri akmaya başladı. Sonunda bir evim oluyordu. İlk defa! Kendi paramla aldığım ve döşediğim. Annem görse gurur duyardı. Tabii, bir aile kurmayacaktım içinde. Ama yine de ev evdir, diye düşündüm. İşte koltuklar, yataklar, dolaplar. Televizyon bile var. Kapıdan giriyor hepsi. Bir müzik seti, bir fırın. Sandalyeler. Evim var! Ne güzel! İçinde kendimi öldürebileceğim bir evim var. Hayat bu işte! Sırf kendi evinde ölebilmek için, emekli olana kadar yıllarca çalışanların hissettiklerini anlıyordum. Sahibi olduğu bir evde ölmek tek amacıydı, para için çalışan insanın. Ne mutluluk! Umarım bir gün, Anita da bu evde ölür. Umarım, evin çalışanları da bu çatı altında ölürler. Umarım, sarı ev aile mezarlığımız olur!
Sayfa 352 - Doğan KitapKitabı okuyor
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.