İçimdeki sisler yavaş yavaş dağıldı kendimi farketmeye başladım artık. Daha bi yeşermeye dem tuttu ortalık. içimdeki pus kalkmış, kasvetimden ve omuzlarımda ki yükten birer birer azat edilmeye başlamıştım. Artık güzel bakıyor, güzel görüyor, güzel düşünüyordum. Gülüşlerim artıyor, kahkaha
denizinde boy veriyordum. Sanırım toparlıyordum,
dönüyordum kendime dönüşmüş bir şekilde. Elbette o kasırgadan önceki ben değildim ama içimin karanlığından kurtuluyordum usulca. Her doğum sancılıdır yeniden doğuyordum ama bambaşka bir şekilde. Herkese inanmıyor, sırtımı dönmüyor, süslü kelimelerine kendimi bırakmıyordum. Değişmiştim ve kalkıyordum düştüğüm yerden.