İyileşmeye ihtiyacın var kalbim. Bunu en çok kendin için yapmalısın. Senin hastalıklı bir kalbe değil, başkalarına dokunan, merhametiyle saran bir kalbe dönüşmen gerek. Çünkü dünyanın gönlüyle dokunan insanlara çok ihtiyacı var.
Büyümeye ihtiyacın var kalbim. Kendini küçük bir çocuk gibi görüp, saatlerce acımak hiçbir yere varış sağlamıyor. Ne demişti ene, hepimiz acı çekiyoruz ama bunları düşünüp durursak ilerleyemez. Yola çıkmaya hazır olman gerek.
Değişmeye ihtiyacın var kalbim. Sınırlarını, keskin çizgilerini, kırmızı noktalarını kırmaya ve biraz da esnek olmaya. Sabit olmadan bazen gerçekten umursamamaya. Öğrenmen gereken şeyler var kalbim. Saatlerce ağlamanın duygu yükünü
sağaltmaktan başka hiçbir işe yaramadığını defalarca deneyimledin. Otogarda, yolda, balkon da, gecenin bir yarısı kalktığında, köşe başlarında defalarca hemde. Ben biliyorum kalbim, kalplerini kurumuş çöle çevirenlerin arasında sen vaha bulmuş gibi gönlünü suluyorsun gözyaşlarınla. Bilsem de eklemeden geçmek istemedim. Fazla su her çiçeği soldurur kalbim unutma.
Teslim olmaya ihtiyacın var kalbim. İmkansızlıkları, olmayanı oldurana bırakmaya. Ona güvenmeye. Senden gelen başımla gözüm üstüne demeye. Hayr ve şerrin senden geldiğini bilerek hemde. Hayr gelse şükre, şer gelse sabır etmeye ihtiyacın var kalbim. El-hamd demeye. Verdiklerine, vermediklerine.
Daha çok şeye ihtiyacın var kalbim, sakin ol ben sana tek tek hatırlatacağım bunları. Telaşlanma sakın, onlar çoktan doymuş olsunlar, her şeyi mükemmel bilen bir dünyada sen öğrenmeye, bilgiye en çok da sevgiye açlığınla doyacaksın..
(Huzeyfe Mücahid)