Toprak başlangıcına, başlangıçtan önceye dönüyordu. Taşıdığı ne kendisi, ne kentler, ne varlıklar, ne dünya, ne de zamandı, yalnızca karmaşaydı. Kıpırtısızlık içinde uzanan dünyanın yüzeyinde, hemen yüzeyin altında karmaşayı taşıyor, karmaşayı yoğuruyor, karmaşayı haber veriyor, karmaşayı seriyordu. Her insan eylemi toprağın karmaşasında yitip gidiyor, karmaşayı besliyordu. Her insan eylemine karşı toprak dünyaya kıpırtısızlığı, değişmezliği veriyor, verdikçe de yüzeydeki bu kıpırtısızlığı yırtıp duruyordu. Yüzeyi seriyor, serdikçe durmaksızın yırtıyor, şiddetli darbelerle parçalıyordu. Akıp giden, kayıp duran kent de kendini değil yokluğunu belirtiyordu.
Sayfa 106Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.