Annem hakkında çok düşündüm. Hep. Çocukken yatağıma yatar ve annemin gelmesini beklerdim. Zaten gelme huyu yoktu. Yani her akşam geliyordu da birkaç akşam gecikmiş değildi. Hiç gelmiyordu. Beni Esma Hanım yatırıyordu yatağa. Sonra büyüdüğüme kanaat getirmiş olmalı, o da gelmez oldu. Sadece akşamları odamın kapısını çalıyor, bir isteğim olup olmadığını soruyordu. Genelde bir isteğim oluyordu. Bu yaştayım ve hâlâ annemi düşünüyorum. Hele şurada, İstanbul’daki yaşantımdan çok uzak olan bu köy evinde yalnız geçirdiğim her gece kapının açılıvermesini ve içeriye annemin girmesini istiyorum. Nasılsın Serdar, dese yeterli gelebilir. Ben ona yine iyiyim derim. İyi değilim ama öyle derim. Sonra ona “Anne beni niye böyle bir insan yaptın?” diyebilmeyi çok isterim. Bu soruyu çok soruyorum hayalimde ve çok cevap veriyorum.
"Ben yapmadım Serdar, sen kendin böyle oldun. Ben sana hiçbir şey yapmadım.”
"Evet anne ben de onu diyorum. Sen bana hiçbir şey yapmadın."
Sayfa 160Kitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.