"Yakın bir tarihe kadar, Nikaragua'da hiç işaret dili yoktu, çünkü duymayan nüfus daima diğerlerinden uzak tutulmuştu. İşitme engelliler için okullar ilk olarak, Sandinista hükûmeti 1979'da başa geçip eğitim sisteminde reform yaptıktan sonra kurulmuştur. Okullar, çocukların dudak okuması ve dudak hareketleri ile konuşmaları üzerine yoğunlaşmıştı, daha önce denendiği her durumda olduğu gibi sonuçlar çok vasattı. Amạ çok da önemli değildi. Kısa bir zaman içinde çocuklar, okul bahçesinde ve servis arabalarında, evlerinde aileleriyle kullandıkları hareketleri rastlantısal bir şekilde bir araya toplayarak kendi işaret dillerini icat ettiler. Çok uzun süre geçmeden bu dil, bugün " Lenguaje de Signos Nicaragüense (Nikaragua İşaret Dili)" diye adlandırılan (LSN) hâline döndü.
Ancak, Maela gibi okula dört yaşında başlayan çocuklar ve diğer bütün yaşça küçük çocuklar için durum farklıydı. Nikaragua İşaret Dili LSN artık her yerde kullanılıyordu. İşaretle yaptıkları ifadeler daha akıcı ve özlüydü, hareketleri daha biçimli ve pandomime daha az benziyordu. Aslında işaret dillerini daha yakından inceleyince LSN'den o kadar farklı olduğu görülür ki buna artık başka bir ad verilmiştir: "Idioma de signos nicaragüense (Nikaragua işaret lehçesi)". LSN ve ISN psiko-dilbilimciler Judy Kegl, Miriam Hebe Lopez ve Annie Senghas tarafından araştırılmaktadır. ISN kreole benzer, yaşça daha küçük olan çocuklar, daha büyükler tarafından kullanılan melez dille karşı karşıya gelince birdenbire oluşmuştur -aynı Bickerton'ın ileri sürdüğü gibi. ISN kendiliğinden biçimlenmiştir; bütün küçük çocuklar aynı şekilde ifade etmektedir. Çocuklar bu sisteme LSN'de eksik olan birçok dilbilgisel donanım eklemiştir, bu sekilde, daha az ifade kullanılmaktadır."
Sayfa 36 - Bilge Kültür SanatKitabı okuyor
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.