Bu çıtı pıtı Gönül bazen böyle boyundan büyük, okkasından ağır laflar edip, kalbimi ikiye ayırıveriyordu. Ama anlaşılan o ki anası olmayanların da yarası tarafından büyütüldüğünü bilmiyordu. Onun da, Hikmet'in de bilmediği bir şey daha vardı. Gönül bir verdiği bebeği, Hikmet de sırf kendini yetim sanıyordu herhalde, diğerleri değilmiş gibi. Oysa analı babalı da olsa, bütün çocuklar kader mahkûmu gibi büyüyor, yetim ölüyordu. Yetimlik ebeveynden değil, insanın ruhunun üflendiği yerden geliyordu. Hepimiz yetimdik. Yoksa yalnızlık, nükleer bombalardan bile daha büyük dert olur muydu başımıza? Bu merkez mesela kurulur muydu? Günahlarımız da sevaplarımız da, her şey ya yalnızlıktan ya yalnızlık korkusundandı bana kalırsa. Dünya koca bir yetimhaneydi. Başka türlü, adına zaman dedikleri delik böyle çimdikler miydi ruhumuzu, bu kadar yalnız olunur muydu?
Sayfa 136Kitabı okudu
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.