Hissedemediklerini özler insan kimi zaman. Özlemeye gönlü yoktur ama hissedemediği her duygunun tesirini tanışmadan bilir mesela. O yüzden anlatamaz eksikliklerini, fazlası olan her yaşanmışlık taşar zihninden hayatına, silemez hayatının kalanından. Taşanlarıyla bilinir tanınır sevilir ya da üzülür. Kendi kendine üzülmez aslında, üzülür çünkü beklentilerine hissi yetmez. Körelir kalbi kırılır kalemi, mürekkebinden akanları bulaşır tozlanan satırlarına, yok olan ne varsa ümidini kaybeder var olan ise değerini. Sonrasında olan olmayanlarına olur. Sitem edecek hevesi kursağına yetmemiştir, şükrüne sadık kalmayı yol yordam bilirken yoldan çıkmak için sebeplerini hatırlatır zihni. Zaafıdır zihni, satır aralarına, müzik notalarına gizler zaafını, özler masumca yaşadıklarını, olan olmayanlarına olur.