Ses vermeyen tahtalara basarak yürüdüm albayım; odanın kapısına varmak üzereydim. Hemen mutfağı düşünmeye başladım: Eski çayı musluğa dökerim; hepsini değil yalnız suyunu. Islak yaprakları da çöp tenekesine. iki bardak, kaşıklar, tepsi, çay kutusu, demlik, şeker...( Belki yaşantım kolaylaşıyordu; fakat her olayı daha yaşamadan eskitiyordum böylece. Üstelik hayallerimin içine itirazlar karışıyordu: kafamda gerinerek uyanan arkadaşım, kadınlar her şeyi başka türlü yapar, diyordu)
.... hayalimdeki günleri bile böyle küçük hesaplarla geçirdim işte albayım. Aklımın içini örümcek ağları sardı; kafamın sandalyelerinde elbiseler, gömlekler, çoraplar birikmeğe başladı; kurduğum hayaller, bir bekâr odasının dağınıklığına boğuldu düşüncemin duvarlarına resimler asmak istediğim hâlde bir türlü olmadı. Belirli noktalarda biriken eşya, odanın çıplaklığını daha çok ortaya çıkardı.
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.