Sayısız düşünce, sonsuz olasılık, boşluk, varlık, yokluk, kavramlar, sıkıştırılmışlık hissi...
Öldükten sonra bile peşinizi bırakmayacak insanların düşünceleri...
Zihninde hiçbirisini takip edemediğin, sakız gibi uzayan, bomba gibi patlayan düşüncelerin sana yetmiyormuş gibi; bir de onlar yükleyecekler sırtına dahasını.
Ömrün boyunca taşıyacaksın onların fikirlerini... Hatta kendi düşüncelerin bile onlardan farklı olmayacak. Kendine özgü, sadece ama sadece senin yarattığın tek bir fikrin olmayacak. Hepiniz birbirinize bağlısınız. Döngü işlemeye devam ediyor, çark dönüyor... Aslında şu dünyada o kadar ufaksın ki... Kendini umursamayı bırakıyorsun, fakat başkalarını da umursamıyorsun. Çünkü onlar henüz acizliğini dışa vurmaktan korkan çamurdan heykeller... Herkes düşünüyor, ama hiç kimse bir şeyler yapmıyor ve belki de sorun burada başlıyor?..
Aklımdan geçen sayısız kelimeyi akıtıyorum kağıdıma... Sırf sen anla diye... Ama anlamayacaksın, şu dünyada kim kimi anlamış ki sen beni anlayasın. Boğuyorum bazı kelimeleri, bozuyorlar her şeyi. Alt üst ediyorlar beni, dengemi bozuyorlar. Ama bunlar sadece kelimeler? Işte öyle, bunlar sadece kelimeler.