Yoksul bir ailede büyüyen Zeze'nin hikayesi anlatılıyor kitapta. Bir yanı çocuk, bir yanı kocaman birisi. Yeri geliyor, külotlu çorabı yılana benzetip insanları korkutuyor, yeri geliyor babasını üzdüğü için ayakkabı boyasını kapıp para toplamaya çalışıyor. Ailesi haylazlıklarından dolayı dayak atarak terbiye etmeye çalışıyor. Atılan dayaklar biraz da yoksulluğun verdiği stresi atmak için sanki. Ailesinin kendisini hiç sevmediğini düşünüyor Zeze. Hatta babasından yediği bir dayaktan sonra beni çok etkileyen bir diyalog geçiyor; "Evet, öldüreceğim. Çoktan başladım bile. Öldür mek derken öyle Buck Jones'un tabancasını alıp dan diye öldürmeyi kastetmiyorum. Öyle değil. Kastettiğim onu kalbimde öldürmek. İyiliğini istemekten vazgeçmek. Derken bir gün ölüp gidecek." Gerçekten sevildiğini hissettiği anda da çok büyük acıyla tanışıyor. Kitabın başında dediği gibi; "Bir gün acıyı keşfeden küçük bir çocuğun hikayesi" Aslında bu cümle kitabı çok güzel anlatıyor. Okumadıysanız kesinlikle tavsiye ederim.

Şeker PortakalıJosé Mauro de Vasconcelos · Can Yayınları · 2022231,6bin okunma

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Erdem