Sanki hayatta oldukları bilip içinin rahat olması.
Babamla annem aklımdan hiçbir zaman çıkmamışlardı. Bir tür ebediyet aleminde varlıklarını sürdürüyor gibiydiler: Annem kahverengi çaydanlığın gerisindeki haliyle, babam da kel kafası biraz unlu olarak gözlüğü ve kir bıyığıyla bir resimde temelli dondurulmuş insanlar gibi ama bir şekilde yine de hayatta. Yeraltında bir kutuya konmuş kemiklerin onlarla bir ilgisi yoktu sanki.
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.