“Kıpırdamayın, bayım. Sargınızı değiştireceğim, yaranız iltihaplanmış, bacağınız da korkunç şişmiş. Tanrılar, görün üzerimizdeki felaketi! Acilen bir doktor bulmalıyız.”
“Başlatma doktoruna,” diye inledi Witcher. “Çantamı ver bana, Yurga. Şu, işte şu şişe. Doğrudan yaranın üstüne dök. Off, lanet olsun! Tamam, dökmeye devam et... Offf! Güzel. Ağzını iyice kapat ve üzerimi ört...”
“Bacağınızın tamamı şişti, efendim. Ayrıca ateşiniz de var...” “Aldırma ateşe. Yurga?”
“Evet, efendim?”
“Sana teşekkür etmeyi unuttum.”
“Teşekkür etmesi gereken siz değilsiniz, benim. Yaşamımı kurtaran sizsiniz, beni savunurken yaralandınız. Ya ben? Ne yaptım ki ben? Baygın bir yaralıyı arabaya aldım ve ölüme terk etmedim. Bu çok sıradan bir şey, sayın Witcher.”
“O kadar da sıradan değil, Yurga. Benzeri durumda beni bırakıp gidenleri bilirim... Köpek gibi terk edildim zamanında.” Tacir başını önüne eğip bir süre konuşmadı.
“Ne yapacaksınız, çevremiz iğrenç bir dünyayla sarılı,” diye mırıldandı sonra. “Ama bu, bizim de iğrenç davranmamızı gerektirmez. İyiliğe ihtiyacımız var bizim. Babam bana böyle öğretti, ben de oğullarıma öğreteceğim.”
Sayfa 392Kitabı okudu
·
703 görüntüleme
Kesinlikle iyiliğe ihtiyacımız var... 🙏💫
İyilik de kötülük de sürekli kendi çocuğunu doğurur. Kötülüğe kötülük doğurarak karşılık vermeye gayret ederiz de, iyiliğe iyilik ile karşılık vermeyi ihmal ederiz genelde. İyilik de kötülük de topluma yapılan bir aşıdır. Birine yapılan bir iyilik veya kötülük bir iyilik veya kötülük zinciri başlatabilir. İyilik halkası başlatmak veya parçası olmak ne kadar hoşsa, kötülük halkasının başı veya parçası olma düşüncesi bir o kadar korkunç...
3 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.