Yaralarım Aşktandır - F. FERRUHZAD /İnanın, ben diri değilim!
Ah, Füruğ...
Yeryüzü Ayetleri ile tanışmıştım kaleminle.
Biliyordum yolumuzun bir gün yine kesişeceğini. O gün bugün, o kitap bu kitapmış. Her ne kadar aşk ve aşkın dışında kalan birçok konudan yaralı olsak da...
Sahi, aşktan mıydı yaraların?
Ne çok yaran vardı anlatsan ömrünün yetmeyeceği...
"Gerçi otuz iki yaşında olmak demek, yaşamdan payına düşenden otuz iki yılı geride bırakmak ve bitirmek demektir ama buna karşın ben kendimi bulmuşum," diyorsun babana yazdığın bir mektupta. Kendimi bulmuşum dediğin yerde, henüz otuz iki yaşında kaybediyoruz seni. Kadın olmanın, şair olmanın zaten yeterince zor olduğu bir coğrafyada hayattan koparabildiğin yalnızca otuz iki yıl oluyor...
Bir başkaldırı onun hayatı ve eserleri,
Hayata,
Yaşadığı coğrafyaya,
Kadına bakış açısına,
Ataerkil düzene,
Yıkamadığımız "el alem ne der" görüşüne bir başkaldırı!
Ve bu başkaldırı uğruna bir kadın nelerden vazgeçebilecekse onlardan vazgeçmiş.
"Denebilir ki İran yazın tarihinde, Furuğ'dan önce, hiçbir kadın ne aşıkane şiir söylemiş ne de bir erkeğe hitaben şiir söylemiştir." Diyor henüz eserin başında 
Rıza Beraheni
Henüz çocuk denebilecek bir yaşta evleniyor şair... Ve on sekiz yaşında anne oluyor. Tam mutlu olması gereken yerde derin bir mutsuzluğa bürünüyor ve hem eşinden hem çocuğundan ayrı düşüyor bir ömür. Adına boşanma dediğimiz eylemi 21. yüzyılda yapmak bile zorken o bunu 20. yüzyılın İran'ında gerçekleştiriyor. Korkmadan, hayallerinin peşini bırakmadan.
Onun için yazmak; ekmek yemek, su içmek gibi. Kendine İlah görecek kadar bağlı şiire: "Şiir benim tanrımdır, işte ben şiiri bu denli seviyorum," diyor kendi kalemiyle. "Şayet, insanların elde etmek için çırpındıkları o güzellikleri bana verseler ve karşılığında şiir söyleme yeteneğini benden alsalar, intihar ederim." (s. 204) Bu uğurda hatalar yapsa da hayatı olarak görüyor girdiği yolu. Asla pişmanlık duymuyor. "Hayır, ben yaşamımca birçok hatalar yaptığımı kendim de biliyorum. Ama kim yaşamları boyunca yaptıklarının, düşündüklerinin ve davrandıklarının tümünün doğru olduğunu söyleyebilir?" (s. 207)
"İnanın,
Ben diri değilim!" (s. 138)
Mümkün mü yaşadıklarını yaşayıp diri olmak... Anne babasından, kendi kurduğu ailesinden kopup bir mücadeleye girip diri kalmak... "Yine de biliyorum ki anne babaların çocuklarını sevmemeleri olası değil," diyerek kendini teselli etmek. İnsanın bedeni varlığını devam ettirse bile ruhu teslim oluyor bir yerde. Ölüden korkma derler hep, bedenen ölenler değil de ruhen ölenlerden korkmalıydık belki de...
"Uçmayı anımsa,
kuş ölümlüdür." (s. 200)
Ondan öğreneceğimiz en güzel şey bu olsa gerek. Kendi ölümlü... Bir şubat günü geçip gitti aramızdan: "Çarşamba 15 Şubat, 32 yıl ve bir ay yaşayan o genç ellerin durmadan yağan karın altında toprağa verilişi." (s. 218) Ama verdiği mücadele, 20. yüzyıl İran'ında devrim niteliğinde hareketleri kalıcı. Asıl uçmak budur işte! Ardında yıkılması mümkün olmayan eserler, silinmesi mümkün olmayan izler bırakmak! Kendine biçilen elbiseyi fırlatıp çiçekli fistanlar giymek!
Başladığı gibi sona eriyor eser: "Füruğ bizi günahın odak noktası olan ilkel günaha geri götürüyor. Günah, bir yerde, en büyük geleneksel sisteme karşı başkaldırı olarak boy gösteriyor."
·
839 görüntüleme
Bu yılın 150. kitabı oldu. Bu kitapla hedefime ulaştım. 😊
Emeğine fikrine sağlık yine güzel bir incelemeydi.
Şiir, bir kadının kendini anlatabileceği ve kendini bulabileceği muazzam bir dil. Furuğ bu dili çok güzel konuşuyor ki okuyanı yüreğindem vuruyor. Şu dizeleri beni tekrar tekrar vurdu mesela:
“kendi varlığımın sesi olayım istedim
yazık ki "kadın"dım…”
Şükür ki kadındım demek varken yazık ki kadındım…
Katkın için teşekkür ederim. Seninle okumak zevkti.
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.