İdam sehpasına giden bir mahkum kadar umutsuz ve çaresiz bakıyor gözleri.Dünyaya gözlerini açtığı günden itibaren hiç sevilmemek,hiç kabul görmemek,bir de üstelik suçlanmak zor iş.Nietzsche’nin o ünlü sözleri geliyor aklıma: “Kaderimizi sevmeliyiz.” İçinde bolca acıda olsa kaderimizi sevmekten başka çaremiz yok ki…
Sayfa 342Kitabı okudu
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.