İçlerinde en çok kırıkları taşıyan kişiler; dışarıdan bakıldığında en yıkılmaz görünen, en dik duruşlu insanlardı. Kimisinin kırıkları zararsızdı; kimsede yara açmazdı. Onlar acılarını, hüzünlerini, beklentilerinin sonundaki hüsranı kendi başlarına yaşar; dışa doğru gülümseyerek yormazlardı başka insanları. Gerekmedikçe çıkarmazlardı pençelerini. Başkalarını kırmaktansa kendilerini tüketirlerdi.
Bazılarının içindeki harabeyse çevrelerini de etkilerdi. Onların dik duruşları gülümsemekten değil, yıkmaktan geçerdi. Daha sinsiydi onlar. Kendi içlerindeki enkazı iç açan bir maskenin altında değil, başkalarını kırıp geçerek saklarlardı. İçlerinde öylece barındırmazlardı o kırıkları. Ellerine alır, başkalarını da yaralarlardı. Adına da güç derlerdi, özgüven derlerdi. Kendileri dahi bilmezlerdi ki bu yıkıcı tutumları kendi içlerindeki enkazın bir parçasıydı.
Sayfa 221Kitabı okudu
·
100 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.