Âsaf Hâlet Çelebi, ellerini ağzının iki yanına koyup seslenen bir şairdi. Kâh "ferhâaad" diye bağırıyordu dağlarda, kâh "nûrusiyâaahhh" diye inliyordu bestelerde. "bahtiyâaar" derken sitem vardı sesinde, "mansûuur" derken acı, doooost" derken umut, "mariyyaaa" derken aşk. Bir kez seslenmeye görsün şair, tabiat dil kesilirdi, dil ve dudak.
Sayfa 104Kitabı okudu
·
194 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.