Uçsuz bucaksız gökten gözünüzü ayırmadan bakarken, her nedense düşüncelerinizde, duygularınızda, yalnız olduğunuz bilinci uyanır. Kendinizi umarsızlık içinde yalnız, en yakınınız saydığınız kimselerden uzak, çok uzak bulursunuz. Koca evrende değersiz bir varlık olarak görürsünüz kendinizi. Binlerce yıldır gökyüzünden bakan yıldızlar, insanın kısacık yaşamını umursamayan, bilinmeyenlerle dolu gökyüzü ve karanlık; siz onlarla göz göze gelip anlamlarını çözmeye çalıştıkça suskunluklarıyla içinizi ezerler. İşte o anda, mezarda bizleri bekleyen yalnızlık aklınıza gelir; yaşam gerçeği, ölümün korkutuculuğu, umarsızlığıyla beyninizde çakar.
Sayfa 102 - Dokuz YayınlarıKitabı okudu
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.