Tuz bozulmayan –ve üstelik bozulmayı önleyen– ve bayatlamayan bir madde olarak temizliğin, arılığın simgesi olmuştur. Masonlukta da tuz, yaratıcılığın kaynağı olan kadının simgesidir (erkeğinki, kükürt!). Katolikler, vaftizde suyun yanına tuzu da katarlar ki, bu da muhtemelen pagan Roma’dan kalma bir gelenektir. Sofrada tuz dökmek uğursuzluk getirebileceği için dökülen tuzdan üç çimdik alıp sol omuzdan arkaya atmak gerekir, çünkü bütün şeytanlar, iblisler, kötü ruhlar, onlar da “solcu” oldukları için, o tarafta toplaşmıştır; tuzu görünce kaçarlar. Leonardo’nun “Son Akşam Yemeği” tablosunda, Yahuda’nın dirseğinin dibinde sofraya dökülmüş tuz görünür.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.