İnsanlığımı Yitirirken
Afacanın tekiydim.
Afacan gibi görünme çabamda başarılı olmuştum. Saygı görmenin önüne geçmeyi başarmıştım. Karneler dağıtıldığında bütün notlarim on üzerinden ondu, davranış notumsa altı veya yediden yukarı çıkamıyordu. Bu da evde büyük bir eğlence kaynağıydı.
Gerçek doğamsa afacanlığın neredeyse antitezi gibiydi. Henüz çok küçükken evdeki hizmetçiler ve uşaklar tarafından en igrenç şeylere maruz bırakılmış, tecavüze uğramıştım.Minicik bir çocuğa bu tür eylemlerde bulunmanın, bir insanın başka bir insana karşı işleyebileceği en aşağılık, en çirkin, en gaddarca suç olduğunu şimdi biliyorum. Ama o zaman katlanmıştım. Hatta bazen bu durumlarda insanlara ait o "garip özelliklerden başka birini daha keşfettiğimi düşünüp zayıfça da olsa gülüyordum. Gerçegi söylemek huyum olsaydı, annem ile babama gidip onlara çekinmeden bu suçları anlatır, bana yardim etmeleri için yalvarırdım. Ama kendi anne babam bile benim için akıl almazdı. Yardım için insanlara yakarmak mı? Düşüncesi bile gülünçtü. Babama, anneme, polise, hatta hükûmete şikayet etseydim bile kendi istediklerini yaptırmakta böylesine usta bu insanlar konuyu kapatmak için hikaye uydurmaz miydi zaten?
Sayfa 21Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.