Varsayalım ki birini sevdiniz, değer ve zamanınızı verdiniz. O birisi için fedakarlıklar yaptınız, iyi haliyle kötü haliyle her şeyiyle sevdiniz ve tüm kalbimizle onu sevdiniz. Yani binevi aşık oldunuz o kişiye.
Sonra o kişi hayatınızdan çıktı, anılarınızı-hayallerinizi ve en önemlisi "biz" kelimesini aldı götürdü sizden.
Artık onun hayatınızda olmadığının farkındasınız ancak onu özlüyorsunuz.
Şimdi gelelim sorumuza.
İnsan kalbiyle sevmez mi? Siz kalbinizle sevdiniz. Ancak o gittiğinde -ve siz bunun farkındayken- "aptal kalbim, hala onu özlüyor" demek ne kadar doğru? Kalbiniz hala sevmiyor ki, özlüyor. Belki o kişi dönse yine seveceksiniz ama şuan ÖZLÜYORSUNUZ.
Bu o kişiyle beraberken salgıladığınız mutluluk hormonunun azalmasından veya beyninizin onun yokluğunu kavrayamadığı için olamaz mı?
Evet, beyin dediğimiz şey bir anda bir şeyin yok olmasını kavrayamamış olamaz mı?
Yani aptal olan kalp midir, beyin mi?