Daha dövülecek demirlerim var ocakta…
Bu kitap önüme o kadar çok çıktı ki içeriğine hiç bakmadan okuma kararı aldım. Adından yola çıkarak bir toplumsal gerçekçilik beklentisine girdim. Neler oluyordu Norveç’de? Fabrika işçilerinin mücadelesini mi anlatıyordu? Ya da Norveç kırsalındaki bir avuç köylünün toprakla kavgasını mı? Bir köy ağası halkı mı sömürüyordu Yaşar Kemal’in romanlarındaki gibi? Ya da sürgüne yollanan ahlaklı valinin arkasından bir grup çocuk teneke mi çalıyordu?
“Neyse, Görelim bakalım!” deyip başladım okumaya. Bu bir toplumsal gerçekçilik değil, bireyin içinin en derinlerine yolculuktu. Yani en azından bana göre.
Genç bir yazarın açlıkla mücadelesi anlatılıyor eserde. Daha doğrusu aç karnı yaşamda var olma mücadelesi. Bir ara dönüp kitap tanıtımına baktım. Bir gencin yürek burkan açlığı diyor. Devam ettim kitaba. Genç yazarı tanıdıkça gülesim geldi bu ifadeye. Dedim ki; “ acaba karnı aç olana mı üzülmeliyiz yoksa karnı tok olmasına rağmen ruhunu bu kadar bile ayağa dikemeyene mi?” Sonra ikincisine daha çok üzüleceğime karar verdim. Kendime biraz acıdığım gibi genç yazarın özgüvenini kıskandım. Ekmeği yok, fakat dimdik bir ruhu, umut dolu bir kalbi, sarsılmaz bir özgüveni ve yaşama sımsıkı tutunan güçlü parmakları vardı. İşte insan önce ruhunu ayağa dikmeliydi. Zaten kendine acınmasından da hiç hoşlanmıyor. Ocakta dövülecek demirlerim, başarılacak daha çok işlerim var size ne oluyor diyor. Yazarın hayatını okuyunca aslında kendinden bahsettiğini fark ettim sonra. Bu denli bir açlık yaşamasak bile hepimiz hayatımızın belli bir kısmında böylesi bir çaresizlik yaşamışızdır aslında. Tüm kapılar yüzümüze kapanmış, tüm emeklerimiz boşa çıkmış, düştüğümüz karanlık çukurdan hiç çıkamayacağız sanmışızdır.
Çok zevk alarak okudum. Nasıl diyeyim, gün ortası aklıma geldiğinde başına tekrar oturacağım anı iple çekecek kadar. 
Fyodor Dostoyevski’nin 
Yer Altından Notlar’daki kahramanı hatırlattı bana bu eser. Yani anlatımlarını biraz birbirlerine benzettim. Sonra düşüncelerin yalın aktarımı ve sarkastizm okuma zevkimi göklere çıkardı. Anlatımının Fyodor Dostoyevski’ye benzediğini, Amerikan edebiyatının etkilerini taşıyan kara mizahla eserlerini süslediğini okuyunca, evet dedim doğru tespit yapmışım.
Bu yalınlığı ve içtenliği seviyorum. 
Elena Ferrante ‘de bulurum ben bu açıklığı. Sonra 
Annie Ernaux, 
Virginia Woolf’de. Hepsi birbirinden eşsiz tabi.
Bu saydamlığa tanıklık etmek çok ama çok güzeldi.
Sonuç olarak şunu söylemeliyim ki; açlığa üzülün ama daha acınası olanlar karnı tok olduğu halde ruhunu bir pranga gibi ayaklarında sürüyenlerdir.
Knut Hamsun, iyi ki tanıdım seni.
·
80 görüntüleme
Kitaplara karşı duyduğumuz okuma açlığı bir yana dursun bu incelemenizle birlikte bunu biraz daha ileriye taşıdığınıza inanıyorum. Kitabı hemen temin edip okumamak için kendimi zor tutuyorum. Kaleminize sağlık 💐
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.