Önce çevremizde tutunabileceğimiz yakınlarımıza koşarız, ama onlar bizdeki son yaşam gücünü de yok etmekte kararlıdırlar. Sonra mekân değiştirme, şehir ve ülke değiştirme fikrine saplanırız. Ama bu düşünce de bizi zayıflatır. Toplumun bir parçası olmak dayanılmaz hale gelir ve özkıyım tek çıkar yol olarak görülür. Özkıyım meselesi asla yeterince önemsenmedi ve anlaşılamadı. Özgür insanın elinde kalan, yadsınamaz bir edim olarak hâlâ ışıldıyor. Sonunda bunu gerçekleştirenler, bu itici gücü kendinde bulanlar, başkalarının topluca püskürttüğü ve çekilmez kıldığı yaşam bütününü, özkıyımcının omuzlarına bir seferde yüklediklerinde, özkıyım gerçekleşir. İğrenç işbirliği her zaman gündemde kalacak ve özgür insanları, ellerinde kalan tek özgürlükle baş başa bırakacak. Bunun ötesinde bir şey hayal etmek olanaksız. Bu çıldırtıcı dünyanın ve katılaşmış düzenbazlıkların belki de tek olumlu sonucu bu. Ve bunu görmek daha da acı verici. Ama berraklıkla bunu görebilen pek az insan oldu, yazık!
Sayfa 87Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.