O gün sabah evden çıkarken yeni, allı güllü, sevinçli, beni sıkıştıran sözcüklerim de vardı içimde, kimi bir rivayet gibi, kimi sağlam ve dobra, derinde açılmış göz biçiminde ve bu sözcüklerle biri beni ileride anımsasın istiyordum, böyle böyleydi diye anlatılacağımı umuyordum. Yolda ağaca rastlıyor, güçleniyordum. Duvar dibinde oturan kediyi görünce, gümüş bir anneanne izi düşüyordu belleğime. Bu erken saatte, insanlar tarafından doğanın köleleştirilmiş yamaçlarından birine oyulmuş Arnavut kaldırımlı, çok eski gölgeleri hafızasına nakşetmiş kadim taş sokaktan geçip gitmeyi seviyordum. İzbe kıştan kurtulmuş, artık korkutmayan, eflatundan maviye dönen göğün ışık oyunlarından, bir memleket tanışlığı vehmedip avunuyordum.
Sayfa 94 - Plastik SandalyeKitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.