Sabah, ayıp, yamalı, yıpranmış bu yüzle binmiştim asansöre. Gevşek manevralarla, ağır ağır çıkmıştım sitenin park yerinden. Yeni açılmış geniş caddenin iki yanına, kaldırıma cılız ağaçlar dikmişler ve onlardan en sabırsızı çiçek açmıştı. Bisiklete binen biri kız, biri oğlan iki genç geçmişti yanımdan. Birden, epeydir buralara, yakınlara hiç bakmadığımı, yolda izde, yanımda yöremde neler olup bitiyor, hiç ilgilenmediğimi, hiç Pink Floyd, Münir Nurettin dinlemediğimi, kentin içinden geçmediğimi, bir mütevazı mescit minaresi, bir semt iskelesi, bir çınarlı kahve görmediğimi, dürüm, lahmacun, Maraş dondurması yemediğimi düşünmüştüm. Yokuşun başına gelince, plazaya giden otoyola çıkmamış, kentle bağlantı kuran dar yola sapmıştım. Bir alaturka radyo kanalı aramıştım, tam da kalın mekanik ruhuma, telâşıma, ivecenliğime uygun bir şarkı söylüyordu yeniyetme, düz, hafif içten pazarlıklı bir ses. "Bendim geçen ey sevgili, sandalla denizden" diye, aşina sözleri olan. Birden bir gülme tutturmuştum kendi kendime.
Sayfa 110 - PazartesiKitabı okudu
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.