İbrahim aleyhisselâm yeri, göğü seyredip her tarafa ibret nazarı ile baktı. Ansızın gözü Zühre yıldızına erişti. O zaman Azer ve diğer insanlar putlara, Ay'a ve yıldızlara taparlardı. Yıldızı görünce insanlar buna mı tapınıyor düşüncesiyle (Benim rabbim bu mu?) dedi.
Sonra develer, atlar ve koyunlar gördü. (Elbette bunların bir yaratanı vardır) dedi. Allahü teâlà yerde ve gökte olan her şeyi İbrahim aleyhisselâma gösterdi. Az zaman sonra Zühre yıldızı battı. İbrahim aleyhisselām (Bu ilâh olamaz) dedi. Biraz sonra Ay'ı gördü. Yine aynı düşünce ile (Bu mu benim rabbim) dedi. Az sonra Ay da kaybolunca İbrahim aleyhisselâm: (Kâh meydanda olup kah kaybolan ve değişen bir şey ilâh olamaz. Çünkü değişen bir şey başkasına muhtaçtır. Muhtaç olan ise sonradan yaratılmıştır. Halbuki ilah, hiç bir şey'e muhtaç değildir. Herkes ona muhtaçtır ve hiç değişmez) dedi.
Sayfa 160 - Berekat Yayınevi 1982 BaskısıKitabı okudu
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.