Naklederler ki, İsmail aleyhisselâm kurban edileceği esnâda babasına dedi ki: «Ey babam sen mi cömertsin, yoksa ben mi?» İbrahim aleyhisselâm: «Ey gözümün nıru doğrusu budur ki ben daha comerdim. Zira senin gibi sevgili bir evlâdı kurban ederim» dedi. İsmail aleyhisselâm: «Ey babam! Senin bir daha oğlun var. Onunla teselli olursun, lakin benim bir canım var, onu fedâ ediyorum» dedi. İbrahim aleyhisselâm: «Ey ciğer pârem! Ben senden daha cömerdim. Zira sen bir anda rûhunu teslim edip kurtulursun. Ama benim acım kıyamete kadar gitmez. Kendi evladımı kendi elimle boğazlayıp, ciğerimi hasret ateşi ile yakmış olurum.» Baba ile oğul böyle söyleşirlerken Hak teâlâ buyurur ki: «Ey benim dostlarım. Her biriniz cömertlik dâvası edersiniz. Ben ikinizden de fazla cömerdim. Size Cennetten melek ile kurban gönderdim. Oğlunu sana verdim. Oğluna da canını bağışladım.»
Sayfa 182 - Berekat Yayınevi 1982 BaskısıKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.