Ah bu yalnızlık!
" Oysa analı babalı da olsa.Bütün çocuklar kader mahkûmu gibi büyüyor, yetim oluyordu. Yetimlik ebeveynden değil, insanın ruhunun üflendiği yerden geliyordu. Hepimiz yetimdik. Yoksa yalnızlık, nükleer bombalardan bile daha büyük dert olur muydu başımıza? Bu merkez mesela kurulur muydu? Günahlarımız da sevaplarımız da her şey ya yalnızlıktan ya yalnızlık korkusundandı bana kalırsa. Dünya koca bir yetimhaneydi. Başka türlü, adına zaman dedikleri delik böyle çimdikler miydi ruhumuzu, bu kadar yalnız olunur muydu?
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.