Çocukların büyüyüşüne hayretle bakıyordu, inanamayarak bakıyordu. Ağlayan, inleyen enin içinde bir insan yavrusu, ne olduğu ne olacağı belirsiz. Tuhaf ve öngörüsüz bir sıradanlıktan, insanın hep olduğu gibi ne yaptığını bilmeden ve önemsemeden ama kendine de mani olamadan yaptığı, yaptıktan sonra olmasa da olurdu yahut keşke yapmasaydım deyip kıpırtısızlığı daha değerli bulduğu yaramaz bir eylem, hata ya da rastgele bir işten sonra fark ettiği hareketsizliğin güzelliğine bakakaldığı böyle bir şeydi çocuğun oluşu da.
Sayfa 214Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.